من

خودمم...
ریحانم...
همان ریحان که عطر و بویش رفته...
همان ریحان خسته و آزرده...
همان ریحان پوسیده...
پوسیدم بین این همه تظاهر...
زیر خرواری پستی...
کنار کلی بدذاتی...
تا به حال هم کار خدا بوده که دوام آورده ام!!
باور کن...
کم کم خواب مرگ به سویم می آید...
می خواهم چشمانم را ببندم...
ولی نمی شود...نمی توانم به خواب بروم...
هنوز برگی از من گوشه ای افتاده...
زنده است ولی آسیب دیده،
لحظات آخر باید در پی او باشم...نمی شود ولش کرد...پاره ی تنم است...
***

من که پوسیدم،شاید او بتواند طراوتش را نگه دارد...
من که دوام نمی آورم ولی پاره ام می ماند،یادم می ماند...
کلمه شاید خودش را کنار جمله می کشد:
من که دوام نمی آورم ولی شاید پاره ام بماند،شاید کسی یادم کند...
هی رهگذر،تو که از قلبم می گذری!!
پاره ام را به تو می سپارم...
مواظبش باش...یادگار من است...
مرا کشتند زیر آوار خودشان!!!
مواظب باش لهش نکنند،
مثل من نشود بختش...
به نظر نوبت لحظه آخر شده،قبول!
تمام.