حســــــــــرت یه سـری کــــارا و یـه ســــری بـودنـا
تا دنیـــا دنیـــاس
حتی هزار سـال بگــذره به دل میـمونه..
دستـــــــ خودتـم نیــست...
چگونه استـــ حال من…
با غمـــ ها می سازمــــ…
باکنایه ها می سوزمــــــــــ…
به آدم هایی که مرا شکستند لبخند می زنمـــــــــ…
لبخندی تـــلخـــــــ….
خــــــــــداونــــــــــــــــــــدا…
می شود بگویی کجای این دنیـــــــــــــا جای من استــــــــ… ؟؟
از تــــــــــــــو و دنـــیایی که آفـــــــــــریدی فقط
در اعماق زمینـــــ اندازه یه قـــــــبر فقط یک قبـــــــــــــــر…
در دور تـــــــــــرین نقطه جــــــهانــــ می خــــــــــــواهمـــــــــ
خــــــــدایـــــا خــــــسته ام
خــــــستهـــــــ…
با تمـام مــــدآد رنـــگـی هـای دنـیا
بـه هـر زبـانی که بـدانی یـا نـدانی !
خـالی از هـرتشبیه و استعـاره و ایهـام …
تنهـا یکــ جملـه برایـت خـواهـم نوشت :
دوســـــتت دارمــ خــــــــاص تریــــــن مخـــــــاطب خـــــــــــاص دنـیـا
همه در دنیا کسی را برای خودشان دارند!
خسرو وشیرین!
لیلی و مجنون!
پیر مرد و پیرزن!
من و غصـــــــــــه!
دنیـــــــــــــــا،
ترتیبـــــــــــی داده که به ترتــــــــــیبــــــــــــــــــــــ،
ترتیبــــــــــــــــ همه داده بشه!