ﻭﻗﺘﯽ…
ﻋﮑﺴﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ …
ﻓﻘﻂ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﭼﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ…
ﺗﻨﻬﺎ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ…
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ….
ﯾﮏ ﻏﻤﺒﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ…
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻡ ﺑﺮﻕ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ…
ﭼﻨﺪ ﺷﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯿﺴﻮﺯﺩ…
ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﺻﻮﺗﯽ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﺦ ﺣﺴﺎﺳﻨﺪ…
ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ؟! ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ…
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺧﺪﺍ! ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺭﺧﺖ ﺳﭙﯿﺪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺗﻦ ﭘﻮﺵ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺍﻡ ﺷﻮﺩ؟ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ
سلام
هوای دل منم با تو یکیه
درمانده ام
برات آرزوی موفقیت و شادی می کنم
به وبلاگم سر بزن خوشحال میشم
نوشته هاتو دوس دارم گلم..به منم سر بزن..دوست دنبالم کنیت سعیده
اگر پیاده هم شده است سفر کن ،
در ماندن می پوسی ...
سلام دوس جوووووووونی!!!!
خوفی؟!؟!
راستی آبجی جووووووووووون:
لینکم کن!!!
زوده واس رخت سپید مردگان !